اعترافات قدیس آگوستین

اعترافات قدیس آگوستین (The Confessions of St. Augustine)

در سال ۳۷۰ برای تحصیل علم خطابه به شهر کارتاژ می رود و در آن جا ارتباطش با مسیحیت قطع می شود .آگوستین با مطالعه ی یکی از آثار فعلا مفقود چیچرو ، با فلسفه آشنا می شود و این آشنایی آتش اشتیاق به تفکر را در دلش بر می افروزد . ذهن جستجو گرش چندی او را به سوی مانویان ، چندی به جانب شکاکان و نهایتا به وادی تفکر نو افلاطونی می کشاند.

در سال ۳۸۴ ، معلم خطابه ی شهر میلان می شود وهمان جا تحت تاثیر قدیس آمبروز ونیز دوستی با چند مسیحی معتقد مسیحیت را در آغوش می کشد و در سال ۳۸۶ ، توسط قدیس آمبروز غسل تعمید می یابد .

چندی به آفریقا باز می گردد ودر زادگاهش صومعه ای بنا می کند . در سال ۳۹۱ ، به مسلک کشیشان در می آید و به سال ۳۹۵ ، اسقف شهر هیپو می گردد .

او علاوه بر انجام وظایف یک پدر روحانی ، رساله های علیه بدعت گذاران می نگارد و در حراست از عقاید مسیحی ، وفادارانه جد و جهد می ورزد .

آگوستین در سال ۴۳۰ ، هنگامی که شهر هیپو در محاصره ی اقوام ژرمن قرار داشت ، وفات یافت.

بدون تردید کتاب اعترافات آگوستین یکی از مهم ترین آثار کلاسیک جهان و از ماندگار ترین نوشته های عرفانی است که شامل سیزده دفتر می باشد.

فهرست وقایع مندرج در اعترافات

دفتر اول

کودکی، آگوستین ابتدا به مدرسه ای در تاگاست و سپس به مدوره می رود، تحت تعلیمات مذهبی قرار می گیرد اما حتا آن گاه که به شدت بیمار است، غسل تعمیدش به تعویق می افتد، او به نسبت کم سالی اش گناه کار بزرگی بود.

دفتر دوم

پیش از عزیمت به کارتاژ و ادامه ی تحصیلاتش یک سال در خانه می ماند، غلیان شهوت نوجوانی، دزدی از درخت گلابی.

دفتر سوم

عزیمت به کارتاژ وغوطه ور شدن در لذات ، با خواندن کتاب چیچرو عشق به فلسفه در دل او جای می گیرد، به هواداران مسلک مانوی می پیوندد این مسئله مادر آگوستین، مونیکا، را به شدت رنجه می سازد.

دفتر چهارم

در تاگاست معلم فن خطابه می شود و همان جا معشوقه ای اختیار می کند، صمیمی ترین دوستش می میرد و او برای فائق آمدن بر غم فراق، به دوستان دیگری در کارتاژ می پیوندد، کتابی تحت عنوان « زیبایی و تناسب » می نگارد.

دفتر پنجم

فاستوس، اسقف مانوی، به کارتاژ می آید. آگوستین در می یابد که فاستوس از حل اختلافات موجود میان تعالیم مانوی و واقعیات علمی عاجز است و همین موجب دل زدگی او می شود. پس مجذوب آرای نوافلاطونیان می شود.

دفتر ششم

مونیکا به میلان می آید. آگوستین در می‌یابد که تلقی پیشین او از تعالیم مسیحی خطا بوده است، او در می یابد که همواره نمی توان به معنای ظاهری کتاب مقدس بسنده کرد، در صدد ازدواج برمی آید و از این روی، معشوقه ی خود را رها می کند.

دفتر هفتم

او هنوز قادر نیست خداوند را به مثابه‌ی یک وجود روحانی متصور شود و هم چنان از تبیین مسئله‌ی شر عاجز است، اما کتاب های نوافلاطونیان به او مدد می رسانند و در می یابد که شر از انحراف اراده ناشی می شود و آن گونه که مانویان ادعا می کنند شان جوهری ندارد، به مطالعه ی پولس قدیس می پردازد.

دفتر هشتم

مطلع می شود که ویکتو ریانوس مترجم آثار افلوطین به مسیحیت گرویده است و راغب می شود که از الگوی او پیروی کند اما بلند پروازی های دنیوی و دشواری پاک دامنی او را مانع می شود. با شنیدن ماجرای مسیحی شدن دوتن از سرداران دربار امپراطور که به واسطه ی خواندن داستان آنتونی، راهب مصری، دچار تحول روحی شده بودند مسیحیت را در آغوش می کشد و مادر را غرق شادی می کند.

دفتر نهم

از منصب خود کناره گیری می کند و به همرا ه دوستانش به یک خانه ی روستایی در کاسیسیا کوم می رود، در عید پاک سال بعد به میلان باز می گردد و آن جا غسل تعمید می یابد، به همراه مادر و دوستانش عازم آفریقا می گردد ، مرگ مونیکا و شرح سلوک زندگی اش.

دفتر دهم

آگوستین از خوانندگان تقاضا می کند که خداوند را به خاطر گرویدن او به مسیحیت سپاس گویند و برایش دعا کنند، او توانایی خود را در غلبه بر وسوسه های جسمانی گوناگون به محک آزمایش می گذارد، تنها به لطف پروردگار است که می توان بر این وسوسه ها فائق آمد، می توان به آشتی با پروردگار امید داشت.

دفتر یازدهم

شرح نخستین آیه از سفر تکوین: در آغاز خداوند آسمان و زمین را آفرید، او عالم را تنها در کلمه اش خلق کرد و از این روی تعبیر در آغاز را ما به معنای کلمه ی پروردگار می فهمیم. این پرسش که پیش از خلق آسمان و زمین خداوند به چه کاری مشغول بود؟ چنین پاسخ داده می شود که پیش از خلق اصلا زمان وجود نداشته بنابر این این سئوال بی معنا است.

دفتر دوازدهم

تاویل آیات اول و دوم از باب نخست سفر تکوین: در آغاز خداوند آسمان و زمین را آفرید، زمین ناپیدا و بی شکل بود، در این جا آسمان به معنای عالم روحانی است و زمین به معنای ماده ی بی صورت است که عالم مادی از آن برساخته شد، اما آسمان را خداوند در روز دوم خلقت آفرید، در سومین روز خلقت خداوند زمین و دریا را از ماده ی بی صورتی که پیش از نخستین روز، خلقش کرده بود بر ساخت.

دفتر سیزدهم

تفسیر تمثیلی نخستین باب از سفر تکوین، نوری که خداوند در نخستین روز آفرید همانا عالم روحانی است که از بازتاب شکوه پروردگار، منور گشته است ، تاریکی ای که خداوند از نور جدایش ساخت نمایانگر روح است که هنوز از نور پروردگار بهره مند نشده است.

گنبد آسمانی که آب های زبرین را از آب های زیرین جدا می سازد نماد کتاب مقدس است که بسان سپری بر بالای سر ما محافظتمان می کند بر فراز این گنبد فرشتگان سکنا دارند که در حضور پروردگار از هر خطری ایمن اند.

• خداوندا! تو جاودانه‌ای، اما تا ابد خشم نمی‌گیری. زیرا بر این تن که از خاک و خاکستر است رحم می‌کنی. بر من نظر کردی و تو را خوش آمد که همه لغزش‌هایم را دگرگون سازی. آن‌قدر بر قلبم نیشتر زدی و مرا از آرام و قرار محروم داشتی تا چشم جانم بی‌هیچ خطایی به دیدارت نائل شد. با لمس پنهانی دست شفابخش تو، باد غرورم فرونشست و آن درد که رنجه‌‌ام می‌ساخت، بهبودی به ارمغان آورد. مرهمی بود که چشم دلم را سوزاند، اما به‌تدریج تاریکی و ابهام را از آن زدود. (ترجمه فارسی، ص ۲۱۱)