سخنرانیها

در این سخنرانی کنش و واکنش اندیشمندان برجستۀ مسیحی در برابر سیر اندیشۀ فلسفی در عصر جدید (از دورۀ روشنگری تا به امروز) به اختصار بررسی شده است. سخنران خطوط اصلی اندیشۀ فیلسوفان برجسته‌ای چون دکارت، هیوم، کانت و کی‌یرکه‌گور را نقد و سپس پاسخهای الهیدانان مسیحی چون شلایرماخر، بارت، بولتمان و پانن‌برگ به چالشگریهای فیلسوفان نامبرده را بررسی می‌کند.

در این سخنرانی عوامل الهیاتی/کلامی، تاریخی، فرهنگی و اجتماعی که در اقبال متفکرین معاصر شیعه به گفتگوی بین اسلام و مسیحیت مؤثر بوده‌اند بررسی شد. عوامل نامبرده، فرصت‌ها و در عین‌حال چالش‌های ویژه‌ای بر سر راه اندیشمندان مسلمان و مسیحی در مسیر گفتگو ایجاد کرده‌اند.

از قرن اول تا كنون مسیحیان در رویارویی با مقولات فرهنگی رویكردهای متفاوتی را اختیار كرده‌اند. "فرهنگ"، در این تعریف خاص شامل هنر، ادب، تكنولوژی، سیاست، هویت ملی و بسیاری امور دیگر می‌شود. برخی مومنین تمایزی بین "مسیحیت" و "فرهنگ" قائل نشده و برخی نیز آنها در تضاد با هم دیده‌اند. در این میان رویكردهای میانی‌ هم اتخاذ شده است. اما بعنوان مسیحیان ایرانی چگونه می‌توانیم از میراث دوهزار سال تجربۀ كلیسا در این مورد بهره‌مند شویم؟ رویكرد درست چیست؟ آیا اصلاً یك رویكرد درست و جامع وجود دارد؟

مومنان مسیحی خوانده شده‌اند تا به تأسی از خداوند خود در شفای روح و روان دردمندان جامعه و کاستن از رنج‌ها و آلام روانی آنان تلاش كنند. روانشناسی نیز به عنوان یكی از علوم فراگیر در عصر جدید سعی در تقلیل مرارت آدمیان دارد. اما چطور می‌توان بعنوان یك مسیحی، و یا رهبر و شبان كلیسایی، آگاهانه از این علم بهره‌‍ برد؟ چطور می‌توان با درك مناسبی از زمینه‌های تعامل و تقابل روانشناسی و مسیحیت از آن در زندگی و خدمت خود بهرۀ بیشتری برد

در بررسی هویت دینی ایرانیان دو ساختار برجسته به چشم می‌خورند. این دو ساختار تشیع، مذهب رسمی کشور، و تصوف مذهب غیر رسمی آن است. این سخنرانی ویژگیهای اساسی هر کدام را به طور خلاصه <بر‌شمرده و به نقش این دو زمینۀ مذهبی در (۱) گرایش ایرانیان به مسیحیت و (۲) نفوذ و تأثیرشان

آیا باید برای شفای بیماران دعا کرد؟ آیا خدا واقعاً وعده داده که به دعا برای شفا جواب می‌دهد؟ اگر جواب مثبت است، آیا باید انتظار شفای همه را داشت؟ اگر چنین است، پس چرا همه شفا نمی‌یابند؟ و اگر چنین نیست، چگونه باید برای بیماران دعا کرد؟ هدف این مقاله ارائه پاسخی نهایی به این پرسش‌ها نیست، بلکه تلاشی مقدماتی، به این امید که شاید دل داغدیده‌ای را تسلی بخشد و ذهن متلاطمی را آرام کند.