شعر چیست؟

علت پویایی و مانایی غزل نسبت به دیگر قالب های کلاسیک چیست؟ و در طول قرن ها و عبور از دهلیزهای مخوف زمان چگونه توانسته هویتش را حفظ کند تا جایی که در هر دوره زمانی کارایی خاص خود را برای همان موقعیت داشته است.

در نظر ابتدایی، شعر احساسات و روحیاتی است که در یک ترکیب منسجم با وزن و قافیه و ردیف مزین گردیده و در پی بیانی متفاوت از قالبهای گفتاری رایج به رشتۀ تحریر درآمده است. اما با سیری در اشعار چند قرن گذشته متوجه لزوم استفاده از واژه‌ها و مؤلفه هایی می‌شویم که انسان معاصر با آنها زندگی می‌کند. مقاله حاضر به بررسی کابرد وزن و زبان در شعر می‌پردازد.

آیا لزومی دارد که شاعر خود را درگیر شناخت شعر و اصول آن کند؛ مکتب های شعری و ژانرهای مختلف شعر را بشناسد؛ یا اینکه شعر الهامی است که ناگهان شخص را برمی انگیزاند و او را در سفر به یک فضای خارق العاده و منحصربه فرد رهنمون می‌سازد، و شخص را دچار وضعیتی می کند که ناگزیر است به سرودن؟